Sınırları Aşıyoruz

Merhaba arkadaşlar, daha erken yazmayı planlıyordum fakat bazı aksaklıklar oldu, dolayısıyla yazma fırsatı bulamadım. O yüzden biraz geç oldu, geç olsun geç olmasın ama di mi:)

Bu haftasonumu gezerek ve fotoğraflar çekerek geçirdim, yazılarımın altında sadece kendi çektiğim fotoğrafları paylaşmayı planlıyorum. Çektiklerimin başkaları tarafından görülmesi, beğenilmesi çok hoş bir duygu. Sanatın her dalı mükemmel, ortaya bir şey çıkartmak, ya da ortada olan bir şeyi yansıtmak, müzik, resim, sinema gibi alanlar, kısacası hepsi ama hepsi çok güzel çok özel. Sanatın insan psikolojisine çok iyi geldiğini düşünüyorum. Bunlarındaha uzun uzun, biraz da araştırma ile daha güzel bir şekilde anlatabilirim sonraki yazılarımda; şimdi gelelim geçen yazımdaki sorunun cevabına:)

İşte sorumuzun çözümü. Cevap sınırlarımızı aşmakta saklı. Soruda noktaların dışına çıkılmayacak demiyordu. Fakat hepimizin aklına direk noktalardan dışarı çıkmamak geliyor. İşte çocuklar kendilerini, hayal güçlerini sınırlamadıkları için bu soruyu daha iyi çözüyor olmalılar. Biz ise kendimize koyduğumuz çizgilerden problemlerin içinde kalıyoruz maalesef.

Bu hafta okuduğum kitaptan bahsetmek istiyorum: “Mecburiyet”. Aslında bu kitap da kendimize çizdiğimiz sınırlardan bahsediyor. Yapmak istemediğimiz bir şeyi, bizim ahlak ve vicdan değerlerimize uymayan bir şeyi yapmak mecburiyetinde kaldığımızda ne yaparız? Bize bu çelişkiyi sunuyor. Bir durum için insan öldürmeniz gerekiyor, öldürür müsünüz? Kendimizi bir şeylere mecbur hissettiğimizde ne kadar çaresizleştiğimizi, hem kendi gözümüzde hem de başkalarının gözüne nasıl küçüldüğümüzü anlatan, çok güzel ve akıcı, aynı zamanda kısa bir kitap. Stefan Zweig’in kitapları neredeyse hep bu şekilde kısa. Fakat anlatım, konu ve dil o kadar güzel ki, içinden çıkarılacak mutlaka bir şeyler bulunuyor. Mutlaka okumanızı tavsiye ederim. Okuyanlar varsa yoruma bekliyorum, kendinize çok iyi bakın, kendimizi yapmak istemediğimiz hiçbir şeyr mecbur hissetmeyeceğimiz günler dileğiyle;)