Kendi çizgimiz

Merhaba arkadaşlar. Bu yazıyı ikinci yazışım. Az önce yazdım silindi kaydedemeden :( uzun bir süre yazamadım çünkü sınavlarım ödevlerim beni çok yordu. Bu sene çok yoğun oluyorum, nasıl olduğunu ben bile anlamıyorum :) şimdi sizlere okuduğum, yeni bitirdiğim bir kitaptan bahsetmek istiyorum: “ Sonsuzluğa Nokta” Hasan Ali Toptaş’tan... Bu yazarın okuduğum ikinci kitabı, fakat ilki çocuk kitabıydı, o yüzden buna ilk diyebilirim. Kitabın dili sadeydi, fakat anlatım biraz edebi ve yoğundu. Yani bilinmedik yabancı kelimeler yoktu. Fakat cümleler biraz uzun geldi bana. Ama farklı bir kitaptı. Bu açıdan çok sevdim. Biraz içeriğinden bahsedeyim: Yatağa bağlı bir edebiyatseveri ve yaşadıklarını konu alıyor. İki farklı hikaye olarak gidiyor, okudukça anlıyoruz ki diğer hikaye de aynı kişinin geçmişi. Fakat sonu biraz ikilemli bitti, yani asıl istediğim kısıma gelemedim kitap bittiğinde. Ama kitap gerçekten güzeldi. Yer yer psikolojik tasvirler vardı. Hatta karakterin babasıyla olan çatışmalarını çözemediğini düşündüm okurken, aklım istemsizce Freud’a gitti. :)

Şimdi içinden hoşuma giden bir kısımı alıntılamak istiyorum: “(...) Onun da herkese benzediğini anladım. Belki bir süre için farklı olabilmişti, belki insanlar koskoca yaşamları boyunca yalnızca bir süre için farklı olmaya katlanabiliyor, sonra da yavaş yavaş öteki insanların davranışlarına, düşüncelerine ve duygularına bürünerek, durup dinlenmeden kendini tekrarlayan uçsuz bucaksız bir benzerlikler denizinde kaybolup gidiyorlardı.”

Çok doğru değil mi aslında? Farklı olmak istiyoruz, farklı olduğumuzu sanıyoruz. Ama aslında toplumun normlarından kopamıyoruz. Bizi bir çizgiye girmeye zorlayan bir baskı var üzerimizde. Kendimiz olduğumuzda, içimizden geldiği gibi davrandığımızda hemen bir şekilde damgalanıyoruz. Oysa herkes kendi renkleriyle güzel değil midir? Neden bu herkesi normalleştirme çabamız? Aslında çocukluğumuzda daha geniş bir bakıç açısıyla bakıyoruz dinyaya. Fakat biz çocuklarımızı istemsizce köreltiyoruz. Onları bir kalıba sokmaya çalışıyoruz. Diyoruz ki onlara erkeklerin rengi mavi, kızlarınki ise pembe, güneş sar, gökyüzü mavi. Bırakın kızlar mavi giysin, güneşi yeşile boyasın, gökyüzünü sarıya... Onları bir kalıba sokmayalım, onlara bir şeyleri öğretmeyelim ısrarla. Kendi kişilikleri oluşsun, kendi bakış açıları oluşsun, farklı baksınlar dünyaya. Farklı olsunlar. Bu normallik kalıpları sizce de çok sıkıcı değil mi? Bunları değiştirecek olan bizleriz, çocuklarımız... Onların önünü açmalı, her koşulda desteklemeli, bakış açılarını genişletmeliyiz. Şimdi de size bir bilmece/zeka sorusu (ne derseniz adına) soracağım. Belki görmüşsünüzdür daha önce. Ama bu kendimize çizdiğimiz sınırları görebilmemiz adına çok güzel bir örnek.  Bunu çocuklar yetişkinlerden daha kolay çözebiliyor demişti bir hocamız.

Yapmamız gereken şey çok basit: elimizi hiç kaldırmadan, sadece 4 hamle kullanarak bütün noktaları birleştirmek. Haydi bakalım yantları bekliyorum:) 

Bu arada kitabı okuyan varsa mutlaka yorum yapsın, tartışalım... 

Hepinize mussmutlu, sınırlarımızı aşacağımız ve bol bol kitap okuycağımız bir hafta diliyorum :)